Hongarije & Wenen

Dag lieve kinders,

Hier dan het hoogstwaarschijnlijk laatste verhaaltje van deze trip!

Het verhaal begint allemaal op een stralende dag vorige week zondag op een berg in Hongarije. Paraglide time! Aangekomen met de bus vanuit Belgrado werden we opgepikt door onze paraglide mannen. Om maar meteen iets heel stoers te vertellen, onze tandem piloot is jaar 3 op rij uitgeroepen tot wereldkampioen! Is dat tof of niet. Op zo'n 400 meter hoog lag de 'spring plaats' waar heel veel paragliders aan het chillen waren. We werden meteen in een pakje gehesen, aan onze leraar en parachute geklikt en toen was het tijd om te springen. Eef mocht eerst, Sophie vond het wel fijn om nog even de buurt te verkennen (oftewel, scheet hem een klein beetje in haar broek aangezien de afgrond wel erg diep was en je maar een paar meter renoppervlakte had voordat je in diezelfde afgrond donderde). Uiteindelijk viel dat reuuuuuze mee en was het super super ontzettend vet. Helaas was de wind niet optimaal dus vlogen we maar een paar minuten (kan van 1 minuut tot 2.5 uur verschillen, ligt aan de wind). Veel minder eng dan verwacht en de adrenalinekick is wel erg verslavend hebben we gemerkt (hebben dus nu al plannen voor paraglide les etcetc). Na een paar biertjes met onze paraglide mannen riep Branco (de leraar), 'jongens check de wind!' voordat we het wisten werden we de auto weer ingesleurd en reden we met een sneltreinvaart weer terug naar de berg. Eef en ik moesten 'papier steen schaar' spelletje doen, degene die zou winnen kreeg een paraglidetripje voor gratisch. En natuurlijk verlies ik weer. Dus Eef weer hop de lucht in en kwam er na een half uur nog niet uit! Tot we de bus moesten halen....Al bij al, het is echt helemaal te gek en aan dit paraglideverhaal komt in de toekomst nog een vervolg...

Dag erna was het tijd om naar Peter te gaan (oude vriend van mijn pa). Laatste keer dat ik deze man zag was ik 3 en ik kan me er niets meer van herinneren. Hij verhuisde 12 jaar gelededen met zijn vrouw naar dit ieniemienie dorpje met 250 inwoners ergens in de middle of nowhere in Hongarije. Geweldig huis met een apart huis voor visite! Eef en ik waande ons dus in enorme luxe. Vooral aangezien de vrouw van Peter (Edith) ge-wel-dig kon koken en de flessen wijn om 4 uur al werden geopend! 5 dagen lang: boekjes lezen, praten, eten en wijn lurken. Heerlijk was het! Oh, Peter en ik zijn nog het kleine stadje ernaast ingegaan opzoek naar een politieagent die zijn pet wilde afstaan voor een foto. We hadden er 1 gevonden maar die vond het zo ontzettend raar dat we die vraag aan hem stelde dat we de moed een beetje hebben opgegeven.

Vrijdags met meteen al weemoed de trein richting Budapest ingestapt. Wat een super leuke stad blijkt te zijn! Kregen allebei wat Berlijn gevoelens door alle leuke boetiekjes, kunstzinnige projectjes en geweldige kroegen! Meteen wel dus een stuk meer Westers wat we soms wat jammer vonden. Iedereen spreekt Engels dus een avontuur om eten te bestellen of treinkaartjes te kopen is er niet meer.
In Moskou hebben we Kata en Gabor ontmoet die hier wonen dus die hebben ons 2 avonden mee op sleeptouw genomen wat heel erg leuk was. Ook had een een St. Petersburg mooi-heids-factor. Elke straathoek, elke tegeltje en elk gebouw is mooi.
Oh en er is geweldige taart gegeten hier! Iedereen die van plan is naar Budapest te gaan binnekort, ga naar Gerbeaud, plof neer op een geweldig rood fluwelen bankje en bestel een lemon-basil taartje. Je dag kan niet meer stuk. Ik wil ook wel even wat props aan onszelf geven voor ons touristische gedrag. Zelfs op een zondag met kater incluis klimmen Eva en Sophie toch wel mooi een berg op om een kasteel te zien! (Boven op de berg wordt dan wel meerdere keren de vraag gesteld 'waarom ook alweer wilde we dit nu doen?!' . Terugkomen in Budapest doen we zeker nog een keer.

Nu zitten we vanaf gisteren in Wenen. Leuke kroeg ontdekt waar we de helft van de tijd hebben gezeten en toch ook wel wat sightsee gedaan (ja, dat paleis van Sisi kun je dus niet echt omheen). Morgen richting Passau. Heerlijk verwend worden door de oma van Eef en natuurlijk het Beiersche (schrijf ik het goed Eef?) bier keuren.
Passau is wel de laatste stop...helaas. Er is inmiddels ook wel redelijk een teken van aftakeling. Gaten in mijn schoenen, broek en legging, mijn pony hangt ergens op mijn knieen en de rug verlangt naar haar eigen bed. Maar TOCH is het idee aan thuis met alle stress, gedoe, geregel (en de dure prijzen!) niet heel erg aantrekkelijk.

Deze zomer was te gek!!!!



Liefs Sophie en Eva