Bucharest & Servie

Haiiiii!

Eva en ik lagen net heeerlijk te genieten van een bank&tv in een heel fijn hostel, niemand was er dus we deden net alsof we thuis waren heel fijn...komt er 1 of andere Griekse autist binnen die zijn nieuwe t-shirts aan deedals een echte modeshow om ons commentaar te horen. Echt, r*t op. Hierdoor ben ik maar achter de computer gekropen om een verhaaltje voor jullie te typen.

Bucharest, leuk!! Jammer dat we seconde 1 in de taxi meteen werden omgereden, alleen waren we echt zo ontzettend moe dat we de kracht er niet meer voor hadden om boos op hem te worden (en ach, taxis kosten helemaal niets daar). Bucharest is een grote stad met veel grote communistische gebouwen en zeer veel zigeuners. Klinkt niet echt positief maar dat is het wel. Waren juist blij verrast door de stad. Hadden verhalen gelezen over Bucharest dat er op elke straathoek mensen proberen je organen eruit te snijden (google maar). Nou, voor eens en altijd, dat is dus NIET zo. Wat een onzin zeg. Oh en Bucharest (oftewel de roemenen in algemeen) barst van de mooie mannen. Zeer fijn na een maand tussen Russiche hoofden te lopen.
Uitgaan in Bucharest is ook goed gekeurd. Zijn met een paar mensen uit een hostel naar een toffe club geweest (naam: Kulturhaus, vond Eva heel leuk) waar de drank zo goedkoop was dat Sophie achterover viel (vond Sophie dus heel erg leuk). Een erg leuke avond dus.
Dag erna kan ik eigenlijk skippen aangezien ik heel de dag met mijn houten hoofd op de tafel heb gelegen en Eva, stoer dat ze is, nog een stadswandeling heeft gemaakt.
Wij zijn sowieso heel stoer aangezien we het plein van de "arc de triomph" (ja die hebben ze daar ook) over zijn gerend om een foto te maken met de Roemeense vlag die onder de Arc hing. Gevaar voor je leven. Bewijs volgt later.
Oja en mensen beginnen hier en daar al wat Engels te praten, erg fijn! Treintickets kopen wordt nu weer een stuk makkelijker. Op de laatste avond vonden we dat we een heerlijk diner hadden verdiend dus gingen we uiteten. Laten we traditioneel voedsel bestellen dachten we, en dat hebben we geweten. Eef kreeg een schotel met varken voorgeschoteld wat bestond uit vet, vet, vet en oh ja vet. Wel hadden ze dit vet mooi opgekrult als een heus varkensstaartje. Sophie kreeg een soort knoflooksoep met gekke ballen bestaand uit vlees (?). Waren dus niet zo heel erg blij. Gelukkig was het bier koud.

Goed, trein in! 3e klas kaartje dus heel de nacht op een stoel. Waren voorbereid op het ergste maar het was eigenlijk de fijnste treinrit ooit (na St Petersburg). Ons 8-persoonscoupeetje met banken/stoelen hadden we helemaal voor ons alleen! Heerlijk slapen. In treinrit termen is heerlijk slapen: Om het kwartier wakker worden omdat de trein over een bobbel rijd, 5 keer per nacht wakker gemaakt worden voor paspoort controles (ze leren nog steeds niet efficient te werken hier), 7 keer per nacht wakker worden omdat mensen schreeuwend op de gang lopen en 8 keer wakker worden omdat je rug toch niet echt blij is van de omstandigheden.
Oja, Eef droomde dat er een paspoort controle was en dat de controleurs in bikini en zwembroek binnen kwamen en onze paspoorten in namen. Toen ze terug kwamen plakten ze een vlindersticker in ons paspoort als grens stempel. Hilarisch. Toen de daadwerkelijke paspoort controle begon schrok Eef wakker en riep "Maar we hebben al een stempel hoor Sophie!!", ik snapte er niets van.

Belgrado! Kwam rond kwart over 11 het station binnen gerold, wij een beetje pissig aangezien we om 08:45 aan zouden komen. Tot we op het station neer plofte en de klok op 10:15 stond. "Oh, zouden we weer een tijdsverschil hebben". En ja hoor. Goed voorbereid Eva en Sophie. Goed, belanden in een hostel wat net nieuw was. Dat betekend....nieuwe bedden! En ja hoor, mijn rug maakte een vreugdedansje. Jammer dat de keuken nog niet helemaal af was en er geen koelkast was.
Belgrado is stiekem een beetje lelijk. Er zijn nog steeds veel sporen te zien van de oorlog, zoals gebombardeerde gebouwen die al 12 jaar onaangeroerd staan. Wat de stad niet per se mooi maakt maar je voelt wel de historie!
Zonder dat we dat wisten belanden we precies in de Beerfest week van Belgrado. Hebben wij weer. We hebben het even onderzocht en zijn op dat Beerfest erachter gekomen dat: Servische mannen niet mooi zijn, Servische muziek ook zeer apart is, er ongeveer 90.000 mensen op af komen (PER DAG!), Sophie dat heel stom vond want ze hoopte op een gezellig cosy bierdrink festijn, dat deze 90.000 mensen allen heel hard meezongen met elk nummer van Riblja Corba (youtube maar) en dit dus kennelijk de grootste rockartiest van Servie is, dat mensen nog steeds denken dat Duitsland en Nederland praktisch het zelfde is (Im DUTCH not DEUTCH) en dat het tijd was om naar huis te gaan. Maar Beerfest Belgrado, die kunnen we weer afstrepen op het lijstje.

Wat vele malen leuker was is het waar maken van ons Paraglide droom! Hebben op internet een paraglide school gevonden in de bergen en deze meneer Branko wilde ons met alle plezier leren paragliden. Op donderdag hadden we een afspraak met hem om wat theorie door te spreken (dachten we). Op het moment dat hij zei, jullie moeten wel even dichte schoenen aan trekken, kregen we toch een ander idee. Hij bracht ons met de auto naar een heuvel, rolde de parachute uit en zei "Wie wil als eerste". Aha, geen theorielesje dus. Na wat instructie hingen we onder de parachute en hebben toch allebei 1 succesvol vluchtje gehad! (Over de vluchtjes die niet lukte hebben we het niet). He-le-maal te gek. Dit hele weekend zouden we op zijn school les krijgen en op zondag een tandem-flight maken met een ervaren paraglider van een heeeeeele hoge berg. Helaas mailde meneer Branko de avond voor vertrek dat de tandem instructeur niet meer kon en dat we ergens anders heen moeten. Wij balen...Gelukkig schoof mr. Branko iemand anders naar voren en morgen gaan we dus voor het echhie van een berg af springen! Joepie!
Gisteren zijn we nog met een heel leuk Amerikaans stel naar hotsprings geweest (aangezien we nu dus nog 2 dagen in Belgrado te spenderen hadden). De busrit duurde alleen niet 2 uur maar 4 uur. En zaten praktisch tegen de bulgaarse grens aan. En ook jammer dat de laatste bus om 9 uur vertrok maar dat we wel 3 uur moesten wachten op de aansluiting in een heel random stadje. Ach, we waren als herboren, roken naar rozen blaadjes en zaten strak in het vel van de heerlijke massage. Jammer alleen dat de busrit terug al dat fijns verpestte (5 uur snachts terug op station Belgrado met een hernia). Maar fijn was het en zeer gezellig en heel goedkoop gegeten bij een mevrouw die wel van een borrel hield.

Dus, morgenvroeg om 7 uur richting de bus die ons naar de berg rijd waar onze tandem-flight piloot staat te wachten op ons. ZIN IN! Wordt super te gek (en stiekem ook heel eng denk ik). Maandag gaan we naar Hongarije en slapen een paar dagen bij een oude vriend van mijn pa die in de middle of nowhere woont in een dorp met 200 inwoners. Wel heeft hij een heel logeerhuis voor ons.
Hierna paar dagen Boedapest, 1/2 dagen Wenen en dan richting Passau waar ons avontuur eindigd! Ik zet er wel een uitroepteken achter maar ik vind het dus NIET leuk. Ik wil niet naar huis. bah. stom. hier is het leuk. en thuis niet. stom stom stom.
Ik vertrek de 4e weer richting Amsterdam en Eef samen met Philip die ons daar komt opzoeken blijft wat langer bij haar familie tot de week erna.

Goed, wij gaan ons nog even de pletter genieten de laatste 2 weekjes en dat komt waarschijnlijk helemaal goed aangezien er heel veel leuke mensen zijn, leuke dingen te doen zijn en we lol hebben. Nog steeds, na 6 weken. Wie had dat verwacht (ik wel hoor en Eva ook)

Doei!!