Bosnië

Hai!
Laatste verhaaltje eindigde in Hongarije aan een glas wijn bij Peter en Edith. Het waren heerlijke dagen.
Afgelopen disndag werden we door Peter uitgezwaaid en stapten we de trein in naar Sarajevo. We hadden er zin in. Nieuw land, nieuw geld en nieuwe avonturen. Waren nog gewend aan de prijzen van Ukraine (trein van 12 uur kost 8 euro). Helaas hier niet echt van toepassing (trein van uiteindelijk 10 uur wat 32 euro kost). Merken dat het hier sowieso wat duurder is. Gelukkig krijg je voor deze prijs ook een redelijk goede trein met zelfs airconditioning (dat kennen ze niet in Ukraine dus dat is weer een meevaller). De treinrit duurde redelijk lang. Vooral het wachten op de grens is altijd wat irritant. Aangezien we via Kroatie naar Bosnie moesten, hebben we redelijk wat grensposten voorbij zien komen (en veel stempels in het paspoort erbij!). Wat wel weer te gek is, is de sfeer in de trein. Iedereen is chill en als er vertraging is wordt niemand gek (daar kunnen Nederlanders nog wat van leren). Ik kwam mijn tijd wel door, lekker sigaretjes roken uit het raam en met mensen lullen. Uiteindelijk met meer dan een uur vertraging kwamen we om 22:15 aan in Sarajevo. Donker. De weg niet weten. En een slechte uitleg naar het hostel. Het kwam er op neer dat we 1,5 uur naar het hostel hebben gezocht samen met een medereiziger met fiets. Redelijk chagerijnig makend kan ik jullie vertellen.
Sarajevo bleek echt een fantastische stad te zijn. Mijn verwachtingen waren dat het grauw, grijs en deprimerend zou zijn aangezien de oorlog daar nog niet zo lang geleden beeindigd is. Het tegendeel was waar. Mooie stad, veel turkse invloeden, mooi binnestadje en het belangrijkste: de mensen zijn echt te gek. Super gastvrij, enorm aardig en heel erg opgewekt. Ik was verrast. Veel mensen die daar wonen hebben 4 jaar lang opgesloten gezeten in deze stad. Mochten de stad niet uitvluchten. Geen water, geen eten en vaak geen electriciteit. Nog niet te beginnen over 4 jaar lang in totale chaos leven waar de granaten je om de oren vliegen en op elke straathoek een sniper op je staat te wachten.
We sliepen in een hostel van mevrouw Jasmina die als 20 jarige in deze stad kwam studeren en 4 jaar in deze terreur heeft geleefd. Ze nam ons mee naar de tunnel die was aangelegd om voedsel, water en bezine te smokkelen.Ik werd plaatsvervangeng bang. De stad is omringd door bergen waar de Serviers de stad onder vuur namen. Het moet verschrikkelijk zijn geweest. 80% van de gebouwen zitten van straatniveau tot dak vol met kogelgaten. Er is geen geld om dit te herstellen. Alles in Sarajevo is ook gesponsord door andere landen. Bussen komen uit Japan, trams uit wenen en ga zo maar door. Maar toch is deze stad een enorm fijn plek om te zijn! Het leuke van het slapen in een hostel is dat je enorm leuke mensen ontmoet met veel te gekke verhalen. Zo hebben we een avond doorgebracht met een balkan journalist uit Oostenrijk die veel verhalen vertelde en hebben we een avond veel avonturen beleefd met een Turk en een Deen. Helaas moesten we na de avonturenavond om 7 uur opstaan en was ik om 05:15 thuis dus dat was even pittig. Oja, als iemand ooit in Sarajevo komt, ga naar The Room. Een ondergrondse discotheek. Je lacht je kapot. Een mengelmoes van Bosniers, VN medewerkers en hippies. Vrouwen dragen (net als vorig jaar in oost europa) uber hoge hakken en enorm korte rokjes. Mannen, hier sla je wel wat aan de haak! Ze houden van westerlingen. De vorige eigenaar is overigens op een avond samen met het personeel (dood)geschoten aangezien hij zijn huur niet had betaald. Typisch oostblok.
Vrijdag zijn we een dag in Mostar geweest. Een klein stadje in het zuiden van Bosnie. Mooi stadje maar aangezien we zo brak als een aap waren zijn we vroeg het bed ingedoken om de dag erna in de bus te stappen naar Montenegro! Oh nog een typisch oostblok voorval. Eva zat op het terrasje bij het hostel een boek te lezen. Op tafel lag een tasje met snoertjes van haar mobiel. Toen ze terug kwam van de WC was dit tasje verdwenen. Komt er 5 minuten later een gipsy kind op haar afgelopen met dat tasje:'Ja sorry, mijn broertje heeft hem gestolen. Wil je hem terug? 1 euro aub'. Eva heeft natuurlijk niet betaald en het tasje uit haar hand gerukt. De trein van Sarajevo naar Mostar was overigens heel erg fancy. Airco, tv schermen, muziek. Zo'n trein kennen we zelfs in NL niet! Toen we dit aan de hostel mevrouw vertelde antwoordde ze met:'Ja ach, die trein is mooi ja maar hij zal niet zo lang bestaan hoor. De gipsy's zullen het binnen nu en een maand leegjatten'. Hilarisch.
Op zaterdag vertrokken we dus naar Montenegro met de bus. Hij vertrok om 7 uur en zou om 13:00 aankomen. Heerlijk dachten we, kunnen we nog lekker aan het strand liggen. Maar nee hoor. Aangezien we weer een paar grensposten langs moesten en er gezeik was met een aantal medereizigers kwamen we 4 uur later aan dan verwacht. Leuk hoor, die grenzen. Het is hier wel echt super super super mooi. Als je in de zee dobbert kijk je uit over geweldige bergen. Water is glashelder en het is heerlijk warm hier. Jammer dat de stranden zo overvol liggen en je met je neus in andersmans tenen ligt te bakken. Maar ach, we genieten ervan! Waarschijnlijk verlengen we ons verblijf hier. Genieten van het niets hoeven, geen kerk hoeven bezoeken en niet heel de dag lopen. Strand, boek, zee en eten. Daar word ik blij van!
Hierna gaan we naar Albanie. Gaat spannend worden. Peter vertelde ons dat het redelijk gevaarlijk is, niet ingesteld op tourisme, verkeer is slecht (mensen rijden andersom de rotonde op omdat het dan sneller gaat, ook weer zo heerlijk typisch oostblok) en openbaar vervoer is voor buitenlanders niet te doen. Toch willen we erheen!!
Nou jongens, ik ga Eva weer even opzoeken die een heerlijk koud biertje voor me heeft klaar staan.
Tot snel!
Kussen Eva en Sophie