Albanië

Ciao!

Nou, Eva en ik zijn even terug gegaan in de tijd en hebben 5 dagen geleefd alsof we 16 waren. Strand, zee en uitgaan. Zaten in een heel leuk hostel aan de kust in Montenegro (Budvar) met te gek personeel en leuke mensen. Budvar is wel een soort mini Salou van Montenegro. Duur, grote dikke auto's en veel rijke Russen. Maar ach, we hadden zin om te chillen! Op een avond ontmoetten we de manager van een club waar we waren. Hele chille kerel. De dag erna nam hij ons (brak en wel) mee voor een enorm mooi ritje langs de kust en zwommen we in zee vol rotsen in een rustig baaitje buiten de stad. 'Een kater verwerk je in het water' wordt er wel eens gezegd.
Uitgaan in Budvar is weer lekker typisch Balkan. Hoge hakken, brede mannen en veel blingbling. Mijn blingbling (in de vorm van mijn gouden casio horloge) is helaas tijdens een nachtelijke zwempartij achtergelaten op het strand :( may he rest in peace.
Aangezien we enorm genoten van het niets doen zijn we uiteindelijk in plaats van twee, vijf nachten gebleven. De laatste twee avonden sliepen we in een ander hostel (met zwembad!) tussen de bergen en dicht bij de kust. Heerlijk rustig dacht ik. Hoor ik op 20 meter afstand al Nederlands gebral uit de tuin komen. Blijken er 5 Groningers in dit zelfde hostel te slapen! Gezellahg. Die avond heb ik voor het eerst van mijn leven een schuimfeest mogen meemaken in de grootste club van de Balkan. Wat een feest. Helaas wel enorm afgezet door de taxichauffeur terug. 'Dan stap je toch uit?' denk je. Nou nee, als hij met opgestroopte mouwen de deur open trekt met een gezicht als een boze stier is het prima om die extra 10 euro in zijn hand te duwen.
Op donderdag vertrokken Eef, Jorrit (Groninger die het zuipen zat was en wel wat cultuur wilde zien) en ik richting Albanië. Ging niet enorm soepel aangezien Albanië zo afgesloten is dat er maar 2 of 3 bussen per dag de grens over gaan. Tijdens de laatste bus van de grens naar Tirana heb ik toch wel een paar keer mijn ogen hard dichtgeknepen biddend dat we Tirana levend zouden bereiken... Het verkeer is echt te belachelijk voor woorden. Op een 2 baans weg komt het vaak voor dat er 3 auto's langs elkaar rijden en soms wil een 4e ze dan inhalen. En als er dan ook nog een fietser op zijn dooie gemakje de snelweg op fietst wordt het toch wat spannend. Nog niet te spreken over de enorme kraters in de weg. Je stoot minimaal 10 keer per uur je hoofd tegen het plafond van de bus. En dat noemen ze dan 'snelweg'.
Gelukkig levend aangekomen! Wij wel, een meneer op straat helaas niet. Seconde 1 in Tirana en we zien meteen een dode man in een portiek liggen met allerlei mensen erom heen. Top! Maar om niet meteen negatief te beginnen over Albanië, Tirana is een toffe stad met nog zichtbare invloeden van het communisme maar met een enorme upcomming generatie met grote auto's en fancy kleren. Niet verwacht. Natuurlijk ook grote verpaupering van de wegen en veel straatkindjes. Alweer een stad met grote tegenstrijdigheden. Aangezien het bloed bloed bloed heet was hielden we het er niet langer dan 2 dagen uit. Helaas.
Volgende stop was Berat. Opgenomen in de werelderfgoedlijst van Unesco. Prachtig klein stadje tegen een berg gebouwd. Sliepen in het enige hostel van het stadje en misschien wel het beste hostel wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Je kunt zien of de eigenaar van een hostel zelf veel gereist heeft en dus weet wat het chillste is voor reizigers (fijne lounge met tv met flims bijvoorbeeld en koud bier in de koelkast).
Even wat typerende dingen die we onderweg zijn tegengekomen. Wegen die ze niet 'snelweg' noemen zijn nog erger. Alsof je op een wilde stier jezelf in balans probeerd te houden. Langs de weg in de bergen zijn enorm veel bunkers gebouwd die je vanaf de straatkant ziet. Dit was blijkbaar gebouwd aangezien de leider van Albanië destijds dacht dat er een 3e wereldoorlog zou uitbreken en zou er voor zorgen dat zijn soldaten in veiligheid werden gebracht. Dit ten koste van de staat van de wegen waar hij geen geld heeft ingepompt. 40% van huizen langs de weg zijn niet af. Of er staat alleen een karkas, of de begane grond is alleen af. Blijkbaar bouwen ze door tot het geld op is, wonen ze met z'n alle op de begane grond tot er weer genoeg geld gespaard is voor verdieping nummer 2. Aan elk huis hangt een inmens grote knuffel (het dier mag je zelf bepalen), dit zou zorgen voor bescherming. Tja. De snelwegen zijn ook bedoeld voor voetgangers, fietsers en ezels met karretjes erachter. Ik kan nog even doorgaan met deze absurde gewoonten maar dan wordt dit verhaal te lang vrees ik.
In Berat zelf was er niet veel te doen. 1 dag zijn we met een groep en een hostelmedewerker naar watervallen gelopen. Pittige tocht van 1,5u recht de berg op. Waterval was te gek maar het water was ijs en ijs koud. Toch wilde ik van de cliffs springen. De laatste was 8 meter hoog en ik kan je vertellen, 6 uur later dacht ik nog steeds dat ik van mijn leven geen kinderen meer zou kunnen krijgen. Gelukkig is dat over, het enige wat klote is dat er iets in mijn nek is gesprongen tijdens deze heldhaftige sprong van de cliff waardoor ik nu redelijk in pijn verkeer. Maar ach. Eef verkeert ook redelijk in pijn. Leuk en klungelig dat ze is struikelt ze elke dag nog steeds 10 keer dus liggen haar voeten open. 'Ik ben blij dat ik een grote pot jodium heb gekocht' zei ze gisteren.
4 andere meisjes uit het hostel (2 duiters en 2 uit canada) gingen toevallig de zelfde dag met de bus naar Pogradec (waar we nu zijn). Het was een interessante tocht. Bus 1 (grote, enorm oude, oranje volkswagen bus) viel praktisch uit elkaar. Moest een paar keer worden aangeduwd voordat er beweging in kwam en viel een paar keer bijna stil op de snelweg (dat stilvallen deed hij ook een keer op een berg, dat is minder leuk kan ik je vertellen). Maar ach, daar zijn ze hier aan gewend. En de achterdeuren gingen niet zo goed dicht waardoor ik een paar keer in de rats zat of de backpacks nog wel achterin lagen. Maar goed, na 5 uur ook hier weer levend aangekomen.
Pogradec is een klein stadje aan het meer Ohrid wat in Albanië en Macedonië ligt. Geen touristen, alleen Albanen. Nou dat hebben we geweten gisteravond in de plaatselijke live-band strandkroeg. Vanaf het moment dat we binnen liepen en besloten om mee te doen aan de traditionele dans viel iedereens mond open. Hierna begonnen ze heel hard te lachen. En uiteindelijk kocht iedereen drank voor ons en vonden ze het geweldig dat we er waren. Goedkoop avondje! Vanavond gaan we weer!
Morgen gaan we naar Ohrid (plaatje) aan de Macedonië kant van het meer. Kijken hoe het daar is.
Oja! Ik heb een foto met een Albanese politiepet! Yes! Nu nog een grenswachterspet en mijn collectie begint al goede vormen aan te nemen.
En eens en voor altijd: Albanië is NIET gevaarlijk (misschien het verkeer een beetje), de mensen zijn WEL aardig en de natuur is AWESOME. Geen idee wie ooit verzonnen heeft dat Albanië het gevaarlijkste land van Europa is. Ga er snel heen nu het nog echt Albanië is en niet een land volgestopt met west-europese reizigers.
Hierna is het plan wat wazig maar het wordt iets als: Skopje, Pristina, nog ergens op een berg zitten misschien en eindstop: Sofia

Doei!